Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Κάθε τόσο ξεφυτρώνει η ερώτηση "και σε τι πιστεύουν οι άθεοι;"

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι η διαφορά μας από τους θεϊστές είναι ακριβώς αυτή, ότι δεν πιστεύουμε αλλά γνωρίζουμε, δεν δεχόμαστε αλήθειες "εξ αποκαλύψεως" αλλά μόνο εξ ανακαλύψεως, δεν αναγνωρίζουμε αυθεντίες αλλά τεκμήρια.

Αυτά, βεβαίως, σε ό,τι αφορά τη γνώση. Γιατί σε ό,τι αφορά τις σχέσεις και τις αρχές ζωής, φυσικά και πιστεύουμε. Μόνο που δεν υπάρχει μια ενιαία "αθεϊστική πίστη" στα θέματα αυτά, καθένας έχει τα προσωπικά του πιστεύω.

Ιδού λοιπόν σε τι πιστεύω εγώ:

Πιστεύω στην αγάπη, στη στοργή, στην ομορφιά.

Πιστεύω στις σταγόνες της βροχής στη διψασμένη γη.

Πιστεύω στη ζωή, στη δύναμη της θέλησης, στον αγώνα.

Πιστεύω στους φίλους μου, στην αγκαλιά που ανοίγει σαν τη λαχταράς.

Πιστεύω στη γλύκα του διπλού κρεβατιού τις νύχτες του χειμώνα.

Πιστεύω στις πεταλούδες, στα ελάφια, στα μυρμήγκια, στους αίλουρους.

Πιστεύω στο χλωρό χορτάρι, στα χιόνια του μονοπατιού, στην καταιγίδα.

Πιστεύω στο φτερό του τσαλαπετεινού και στο ξωκκλήσι των βράχων.

Πιστεύω στο φόβο, στο φθόνο, στην ασχήμια.

Πιστεύω στο θάνατο και στην αναγέννηση.

Πιστεύω στον πηλό και στον αγγειοπλάστη.

Πιστεύω στα σκόρπια κομμάτια που φέρνει ο άνεμος.

Πιστεύω στον πόνο και τη χαρά της γέννας.

Πιστεύω στα νησιά, πιστεύω στα γεφύρια.

Πιστεύω στην ελπίδα και στην απελπισία.

Πάνω απ' όλα πιστεύω στο μόχθο της ψυχής μου

στη γιορτή της ζωής

και στην ξεγνοιασιά.


Διάολε, δε χρειάζεται να πιστεύεις στο θεό για να νιώθεις έκσταση και δέος μπροστά στο μεγαλείο της ύπαρξης, ούτε για να συμπάσχεις με το συνάνθρωπό σου, ούτε για να γράψεις άθλια στιχάκια μια κουρασμένη νύχτα.

Ελπίζω να μη μετανιώσω φριχτά αύριο το πρωί.