Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ

Τις προάλλες πήγα στο σουπερμάρκετ Άλφα Βήτα για να κάνω τα ψώνια μου. Επέλεξα το συγκεκριμένο κατάστημα, αν και βρίσκεται αρκετά πιο μακριά από εκείνο όπου ψωνίζω συνήθως, επειδή έχει μια δεξαμενή συλλογής μεταχειρισμένου μαγειρικού λαδιού για ανακύκλωση. Πήρα λοιπόν τα μπουκαλάκια μου και πήγα να τα αδειάσω.

Το concept της ανακύκλωσης λαδιού είναι σχετικά καινούριο στη χώρα μας. Εγώ το πρωτοείδα στην Ισπανία εδώ και μια πενταετία. Στο σπίτι των φίλων που μας φιλοξενούσαν υπήρχε ένα πεντόλιτρο πλαστικό δοχείο κάτω από το νεροχύτη, όπου μαζεύανε τα τηγανόλαδα, και όταν γέμιζε το πήγαιναν για ανακύκλωση. Η ιδέα μου φάνηκε καταπληκτική και όταν γύρισα στην Ελλάδα αναζήτησα πηγές ανακύκλωσης λαδιού. Μόλις πριν δυο χρόνια κατάφερα να ανακαλύψω την Revive, που όμως συνεργάζεται μόνο με εστιατόρια, συλλέγοντας μεγάλες ποσότητες. Το σύστημα είναι το εξής: σου φέρνουν ένα βαρελάκι, κάμποσο μεγάλο, και όταν το γεμίσεις τους τηλεφωνείς, έρχοντια και το παίρνουν και σου φέρνουν ένα άδειο. Δεν ξέρω τι χωρητικότητα έχει το βαρελάκι, αλλά θα είναι μεγάλη, γιατί σε δυο χρονια ίσα που το έφτασα ως τη μέση.

Όταν λοιπόν άκουσα ότι ο Βασιλόπουλος έχει βάλει ανακύκλωση λαδιού σε κάποια καταστήματά του, έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Επιτέλους ξεφορτώθηκα μια και καλή το βαρέλι από τη βεράντα μου. Τώρα πια αρκεί να έχω δυο άδεια πλαστικά μπουκάλια από γάλα ή νερό στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη,.

Πηγαίνοντας λοιπόν να αδειάσω ευπειθώς τα μπουκαλάκια μου στη δεξαμενή, είδα έναν κύριο να πλησιάζει με τα δικά του μπουκαλάκια από την άλλη μεριά.
- Μόνοι μας τα αδειάζουμε; με ρώτησε.
- Τι να σας πω, δε βλέπω κανέναν εδώ, του απάντησα χαμογελαστά.
Ξεβίδωσα το καπάκι της δεξαμενής, άδειασα το λάδι, κι έφυγα αφήνοντας τον κύριο να αδειάσει το δικό του. Επειδή όμως δεν είχα καμμιά όρεξη να σέρνω μαζί μου δυο άδεια μπουκάλια από λάδι μέσα στο κατάστημα, ούτε είχα διάθεση να γυρίσω στο αυτοκίνητο να τα αφήσω, αναζήτησα ένα μέρος για να τα ακουμπήσω μέχρι να τελειώσω τα ψώνια μου και να τα πάρω μετά. Τα ακούμπησα λοιπόν σε μια γωνιά δίπλα στις συσκευές συλλογής συσκευατιών (πλαστικό, αλουμίνιο και γυαλί) που βρίσκονταν δίπλα στις δεξαμενές. Σκέφτηκα προς στιγμήν να τα ρίξω στην ανακύκλωση πλαστικού, αλλά ήταν μεσα στα λάδια και δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσαν να αξιοποιηθούν έτσι. Προτίμησα λοιπον να τα αφήσω να με περιμένουν και μπήκα να ψωνίσω.

Όταν βγήκα, τα μπουκάλια μου με περίμεναν ήσυχα στη θέση τους. Με περίμενε όμως και κάτι άλλο που με ξάφνιασε πολύ: σε έναν μικρό κάδο σκουπιδκών δίπλα στα μηχανήματα, πάνω πάνω βρισκόταν η σακούλα με τα δύο πλαστικά μπουκάλια του κυρίου με τον οποίο είχα συμπέσει. Ήταν σίγουρα τα ίδια: αναγνώρισα τη σακούλα και τα μπουκάλια, το ένα ήταν ελαφρά παραμορφωμένο (μάλλον από καυτό λάδι, υποθέτω ότι δε σκέφτηκαν να το αφήσουν να κρυώσει πρώτα), και είχαν ακόμη λίγο λάδι στον πάτο. Τα κοίταξα για λίγο μην ξέροντας τι να υποθέσω και τι να κάνω. Τελικά τα πήρα μαζί με τα δικά μου στο σπίτι μου, όπου τα έπλυνα και τα έβαλα κανονικά στην ανακύκλωση την επόμενη μέρα.

Αυτό που με ξάφνιασε όμως και που εξακολουθεί να μου φαίνεται ανεξήγητο είναι το εξής: πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που κάνει τον κόπο να ανακυκλώσει το λάδι του να πετάει αμέσως μετά τα πλαστικά μπουκάλια στα σκουπίδια, και μάλιστα ενώ υπάρχουν δίπλα κάδοι ανακύκλωσης;

Έκανα διάφορες σκέψεις, από το "δεν θα το σκέφτηκε" (ανεπαρκές) μέχρι το "δεν θα το είδε" (απίστευτο), νομίζω όμως ότι το πιο πιθανό είναι το εξής: η γυναίκα του τού είπε "μια που θα πας στο σούπερ μάρκετ, πήγαινε άδειασε και το λάδι στην ανακύκλωση", πράγμα το οποίο και έκανε. Επειδή όμως δεν του είχε πει "και αφού το αδειάσεις, φέρε τα μπουκάλια πίσω να τα πλύνω" ή "μόλις τελειώσεις, ρίξε τα μπουκάλια στην ανακύκλωση" δεν το έκανε.

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι που η ανακύκλωση μπήκε στη ζωή μας ή να λυπάμαι που δεν είμαστε όλοι όσο συνειδητοί θα έπρεπε, δεν ξέρω αν πρέπει να συγχαρώ τον κύριο για την προσφορά του ή να τον κατακρίνω για την αμέλειά του. Αποφασίζω όμως ότι προτιμώ να χαρώ: εν τέλει το αποτέλεσμα μετράει, και τουλάχιστον το λάδι ανακυκλώθηκε, ασχέτως κινήτρου, έστω κι αν το πλαστικό χάθηκε.

Ανακυκλώστε λοιπόν κι εσείς, και πείσετε και τους γνωστούς σας να το κάνουν! Ακόμη κι αν σας βρούνε λίγο σπαστικό στην αρχή, το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Are we free to choose our religious beliefs?

The original article was published on november 9, 2009.

For the greek version, click here.

As I read the recent publications and follow conversations in blogs and fora concerning the decision of the European Court for Human Rights to abolish crucifixes from the school rooms of Italy, I reflect on the difficulty of seeing the obvious: that the presence of religious symbols reflects partiality in favor of a particular religion, and what is more, it is a declaration of power, an indirect imposition, and therefore it limits the citizens’ freedom, regarding both the choice and the expression of their religious beliefs.

ll of us know of people who have sworn in court with their hand placed on the bible, simply in order not to risk displeasing a possibly religious judge. How free can we feel to declare that we are not christian, in a country were christian symbols reign?

How can a child choose whether to join a religion or not, and if yes, which religion that would be, while the crucifix is still hanging over the blackboard? How easy do you think it is to take a posture against the prevalent belief of society? How can nobody realize that the symbols and rituals of a religion (crucifix, icons, prayers, etc), when displayed in places where all citizens must go in order to fulfill their obligations or claim their rights (schools, courts of justice, police, army, public services), represent an imposition of that religion?

Oh but of course, it is not forbidden to belong to another religion or to have no religion. Let someone please go tell this to my daughter, who makes the sign of the cross during the morning prayer in the school yard, because all children do so, in spite of the fact that we are not christians and she has not been taught christian customs and traditions. Apparently nobody has ever taught her to, neither has anybody imposed this on her. She could of course go to the empty classroom on her own and wait for the others to finish, or stand apart, alone, next to the others, without crossing herself. I ask you to imagine a six year old, on first grade, in a new place, among new people, with new responsibilities, trying to adapt to a new situation, and on top of that having to make a statement about her religious beliefs – let’s face it, failure to participate in a christian ritual such as the prayer is an ideological statement. How can we possibly demand of young children to take such a grave ideological decision and assume its weight, either crossing themselves or not?

I would like to tell those christians who feel that their faith is being threatened, that they ought to be glad at the prospect of symbol removal from schools. Will the display of religious symbols make good christians out of the children? Probably the opposite is true: it will teach them to pretend, like my daughter does now, in order to be integrated. The essence of faith can not be taught by pure formalism of ritual. Those who truly care for christian faith will want the abolition not only of symbols and prayer from the schools, but also of the christian catechism euphemistically called “religion class”.

And all us fools, citizens of this country, divide into “christians” and “others” and fight over the display or removal of “their” symbol, instead of realizing that this symbol is a Damocles’ sword hanging over the heads of us ALL.

Let us all together turn our home into a FREE country, where nobody will need to cross themselves unwittingly, nor swear hypocritically, in order to feel socially integrated.

UPDATE: Following the example of mrs. Lauci in Italy, eight parents in Greece have sent petitions to the Greek Ombudsman asking for the removal of religious symbols and the abolition of prayer from their children’s school. Also, the Humanist Union of Greece has sent an open letter to the prime minister on the subject of the removal o f religious symbols.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ENGLISH ARTICLES

Recently, the blog Atheia, a collective blog posting articles of atheistic interest to which I sometimes contribute, has decided to translate a few of the articles in english. Since the blog Atheia does not permite comments but redirects to the authors' blog for commenting, it was necessary to post our translated articles in our respective blogs in order to allow for comments.

The purpose of this post is to contain the links to all the english translations of my articles. I considered creating a new blog, but the articles are so few, I figured it was not worth it. I will be adding more articles as I translate them.

You are welcome to read my posts and comment. If you find them interesting, you might want to visit the Atheia blog and read more, in case you have not already done it, or visit the Atheist Union of Greece webpage.

Article links:

1. Are we free to choose our religious beliefs?

Why “Atheia” ?

This article was translated for the english version of the collective atheist blog "Atheia".
The original article, written for the greek version of the blog Atheia, was posted on April 6, 2009. For the greek version of the article, click here.

When we decided to launch a collective blog with an atheistic content, we sought a title. We concluded that most contributors did not define themselves as atheists, but free-thinkers, skeptics or secularists and viewed atheia as a result of their logical approach of the cosmos, a part of a more general philosophy or ideology. Indeed, the term "atheia" wouldn’t even exist, if its opposite, belief in god, didn’t exist. So why bother with something that doesn’t exist? Why bother publicly declaring that we do not believe in the existence of god?

So, why talk of atheia?

Why not, logic, for instance? Most, if not all of us, use logic as an everyday tool to interpret the phenomena we observe and check the validity of every argument.

Why not skepticism? Our basic characteristics are doubting, studying, checking, not accepting axioms at face value nor do we believe that there is anything that should not be doubted.

Why not materialism? It considers the natural world definitive, primary, the very foundation of existence and conscience, thought and spirit are considered secondary.

We could even mention nihilism, which rejects absolute knowledge, truth and ethics, in contrast to religion, which lays claim on all three.

On a practical level, we all strive for secularism; dividing the spiritual life (whether it goes by the name "religion" or any other name) from politics, education, economy and all areas of secular activity.

And there is no doubt we’re all free-thinkers. We let our minds operated free of all presuppositions, prejudices and superstitions, free from prefabricated beliefs and doctrines. For he who thinks freely, thinks well.

For those of us contributing to this blog, all the previous points are valid. But neither was the cause that sparked the creation of this collective website. Our common denominator, the issue we all care about and want to discuss and express in any way we think of is atheia.

In a world where everyone would be able to think freely and choose her religious views without interference, there would be no reason to talk of atheia. But in a world where religion is more than a simple institution, where religion is above doubt and criticism, where the presence and influence of religion can be traced in society and politics, where religion has special financial advantages, where religious doctrine is taught in public schools and manifest in our every step, from the crucifix behind the podium to the bible on the witness stand, in a world like this an atheist is compelled to share his ideals.

It needs to be more widely know that there is an alternative. That religion is not something necessary nor should we take it for granted in our lives. That someone can live just fine without it. That not only does the atheist miss something, but gains greater freedom both spiritually and in his everyday life.

For many atheia is a word of negative connotations. It is linked to immorality, as if morality is a religious monopoly, or hatred, as if rejecting a belief automatically makes one hate those who accept it.

For us atheia is only positive. It releases the spirit from the constraints of undoubting faith, it rids the mind of metaphysical though and turns the exploration of the world into an objective matter, it brings us face to face with the responsibility of our actions, it gives us the ability to build a society based on man and nature.

We chose to talk of atheia and not atheism. "Atheism" is defined in dictionaries and encyclopaedias, whether we like it or not, as the denial of god (which assumes that god exists and we deny it). Furthermore, the ending of the word "atheism" suggests an ideology, while "atheia" is not an ideology. It is not a system of beliefs, it is not an finely woven net of ideas.

The greek word "atheia" defines the lack of belief in god and in the supernatural.

No more, no less

After many suggestions as to what the name of our collective website should be, after many discussions online and offline, after considering logic, skepticism, secularism and free-thought and agreeing that while all of these concepts express us, but none is our focal point, we finally settled on the name you see: ATHEIA.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΣΩΣΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΕΙΔΟΣ

Προσφάτως περιήλθε στην κατοχή μου μια στίβα μεταχειρισμένα βιβλία, μεταξύ των οποίων το πολύ χαριτωμένο "Τουρίστες στον πλανήτη Γη" (εκδόσεις Παρά Πέντε) του Douglas Adams - ναι, του γνωστού συγγραφέα χιουμοριστικής επιστημονικής φαντασίας. Μόνο που το βιβλίο αυτό δεν είναι φαντασίας, είναι ένα ταξιδιωτικό χρονικό: ο Douglas περιγράφει με το γνωστό χιούμορ του μια περιήγηση που έκανε συντροφιά με τον βιολόγο Mark Carwardine ανά τον κόσμο, σε αναζήτηση σπάνιων ειδών ζώων. Το σκεπτικό ήταν να γυριστεί μια σειρά ντοκυμανταίρ και να γραφτεί ένα βιβλίο (αυτό ακριβώς που διαβάζω εγώ τώρα) σχετικά με τα είδη υπό εξαφάνιση, μπας και ευαισθητοποιηθεί λίγο παραπάνω το κοινό.

Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είχε πάνω μου μια απρόσμενη επίδραση: μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Όχι, δεν ταξίδευα ανά την υφήλιο στα παιδικά μου χρόνια αναζητώντας είδη ζώων υπό εξαφάνιση (αν και πολύ θα το ήθελα, εδώ που τα λέμε). Απλώς στην παιδική μου ηλικία - ή μήπως θα έπρεπε να πω εφηβική; - κάπου εκεί γύρω στα δώδεκα χρόνια μου, διάβασα μια σειρά βιβλίων πολύ παρόμοιων με αυτό του Adams, γεγονός που έμελλε να καθορίσει την πορεία της ζωής μου (σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον). Αναφέρομαι στα βιβλία του Gerald Durrell, λάτρη των ζώων και ιδιοκτήτη ενός ζωολογικού κήπου στο νησί Jersey της Αγγλίας. Το πρώτο που διάβασα δεν ήταν ακριβώς ταξιδιωτικό: είχε τον τίτλο My family and other animals, και περιέγραφε τα δικά του παιδικά και εφηβικά χρόνια στην Κέρκυρα, όπου έζησε με την οικογένειά του για τέσσερα χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρονικού διαστήματος ο νεαρός Gerry το αφιέρωσε στην μελέτη της τοπικής πανίδας, την οποία παρατηρούσε, συνέλεγε, εξέτρεφε και γενικώς πιλάτευε με κάθε τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί - ακριβώς όπως έκανα κι εγώ!

Μεγάλωσα σε σπίτι με κήπο και με αλάνες και χωράφια ένα γύρο - απίστευτη πολυτέλεια, συνειδητοποιώ τώρα, καθώς αντικρίζω τις πολυκατοικίες από το μπαλκόνι μου, γνωρίζοντας ότι το πατρικό μου σπίτι βρισκόταν μόλις δυο τετράγωνα από το διαμέρισμα όπου μένω σήμερα. Δεν είχα πολλές παρέες - δεν υπήρχαν παιδιά στη γειτονιά (γενικώς δεν υπήρχαν και πολλοί ανθρωποι εδώ γύρω) και δεν είχα συνομήλικα αδέλφια. Η τηλεόραση δεν είχε εισβάλει ακόμη στη ζωή μας (κάποια στιγμή αγοράσαμε μια ασπρόμαυρη, αλλά με δυο κανάλια όλα κι όλα, οι επιλογές ήταν ελάχιστες), άλλωστε έβρισκα μάλλον βαρετή. Το αποτέλεσμα ήταν να περνώ τις μέρες μου είτε διαβάζοντας μανιωδώς, είτε εξερευνώντας μανιωδώς τη φύση που με περιέβαλλε. Δεν περιοριζόμουν να παρατηρώ, έκανα και πειράματα: έσκαψα μια μυρμηγκοφωλιά για να δω ως πού έφτανε και πώς ήταν από μέσα, μάντρωσα μια μεγάλη μαύρη αράχνη σε μια γυάλα και προσπαθούσα να την ταϊσω, μπαρκάρησα όσα σαλιγκάρια μπόρεσα να συγκεντρώσω σε ξύλινα καραβάκια στη λιμνούλα του κήπου μας για να τα σώσω από την γαστριμαργική εξόρμηση μιας θείας μου (προς μεγάλη μου θλίψη τα περισσότερα φουντάρανε στο νερό και πνίγηκαν - είχα πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μου μέχρι να ανακαλύψω τις βασικές αρχές της σωστής προστασίας του περιβάλλοντος). Συχνά μάλιστα τα δύο μου χόμπυ - διάβασμα και ζωολογία - συναντιούνταν: διάβαζα βιβλία σχετικά με τα ζώα, ξέρετε το στυλ, Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων και τα παρόμοια.

Όταν λοιπόν ανακάλυψα το βιβλίο του Durrell, έγινε μέσα μου μια αποκάλυψη. Πρώτον, υπήρξε κάπου κάποτε ένα αγοράκι που έκανε αυτό ακριβώς που έκανα κι εγώ: μάζευε και χάζευε μανιωδώς ζωάκια. Δεύτερον, αυτό το αγοράκι όταν μεγάλωσε συνέχισε ν' ασχολείται με τα ζώα, μέχρι που κατάφερε να ταξιδέψει σε όλο σχεδόν τον κόσμο για να βρει τα ζώα που ήθελε, και να ιδρύσει έναν δικό του, ολοδικό του ζωολογικό κήπο! Εκεί και τότε αποφάσισα να γίνω ζωολόγος, επιθυμία που αργότερα διεστράφη εξαιτίας της ανάγνωσης άλλων ολέθριων αναγνωσμάτων (των βιβλίων βιολογίας του σχολείου κι ενός τεράστιου τόμου με τον λακωνικό τίτλο Biology) και μετετράπη στην επιθυμία να γίνω βιολόγος, πράγμα το οποίο περιελάμβανε και διεύρυνε την πρώτη μου επιθυμία και το οποίο παρ' ολίγον να πετύχω (πήρα το πτυχίο μου αλλά το αξιοποίησα ελάχιστα).

Το βιβλίο του Adams είχε τρία καθοριστικά κοινά σημεία με εκείνα του Durrell: πρώτον, το περιεχόμενο. Και οι δύο συγγραφείς περιγράφουν ταξίδια ανά τον κόσμο σε αναζήτηση σπάνιων ζώων, και μας αφηγούνται διάφορα ανέκδοτα και ευτράπελα από τις περιηγήσεις τους. Δεύτερον, το χιούμορ. Όταν διάβασα τον Durrell στα δώδεκα, θεώρησα ότι το χιούμορ αυτό ήταν το δικό του προσωπικό ύφος. Διαβάζοντας τώρα τον Adams συνειδητοποιώ ότι μάλλον πρόκειται για σχολή ή για κάτι ακόμη ευρύτερο, κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "αγγλική χαριτωμενιά", ένα μείγμα αυτοσαρκασμού και λεπτού πνεύματος που ανακάλυψα ότι ταίριαζε γάντι στην ιδιοσυγκρασία μου - όπως και η ζωολογία. Τρίτον, η προτροπή στην προστασία των σπάνιων ειδών.

Εδώ σ' αυτό το τελευταίο θα σταθώ λίγο παραπάνω. Όταν ήμουν παιδί, η σκέψη να αναζητήσω το τελευταίο ζευγάρι ενός σπάνιου είδους για να το διασώσω, να το προστατέψω και να εξασφαλίσω την επιβίωση του είδους, φάνταζε μαγικό, ηρωικό, περιπετειώδες. Δεν νομίζω πως με έκοφτε και πολύ η προστασία της φύσης με την ευρύτερη έννοια, η διατήρηση της βιοποικιλότητας και άλλα τέτοια σοβαρά ζητήματα. Απλώς το έβρισκα συναρπαστικό. Έβρισκα συναρπαστικά τα ίδια τα ζώα, καθώς και το όλο concept της διάσωσης, αλλά και της εγγύτητας και της επικοινωνίας με ένα άλλο ζωικό είδος πέρα από το δικό μου.

Καθώς μεγάλωνα και μορφωνόμουνα, όλο αυτό ντύθηκε με μια ηθικολογία και μια επιστημολογία: η προστασία του περιβάλλοντος ήταν "σωστή" και "καλή" και την επιδιώκαμε για διάφορους λόγους, όχι πάντοτε σαφής ή εύκολα κατανοητούς, οπωσδήποτε όμως σοβαρούς και σημαντικούς. Σε περιπτώσεις όπου η καταστροφή του περιβάλλοντος έχει άμεσες ή έμμεσες εμφανείς επιπτώσεις στο ανθρώπινο είδος, είναι εύκολο να αιτιολογηθεί η στάση αυτή. πάρα πολλές περιπτώσεις όμως αυτό δεν είναι απόλυτα σαφές: τι θα πάθει ο άνθρωπος αν εξαφανιστούν όλα τα ποταμίσια δελφίνια της Κίνας, λόγου χάρη; Κατά πάσα πιθανότητα, απολύτως τίποτε. Όπως δεν έπαθε τίποτε και όταν εξαφανίστηκε το ντόντο, ή ακόμη και το ταξιδιωτικό περιστέρι της Αμερικής.

Προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για να σώοουμε τα κινδυνεύοντα είδη. Λέμε, λόγου χάρη, ότι η γενική μείωση της βιοποικιλότητας βλάπτει το οικοσύστημα, ή ότι η εξαφάνιση ενός και μόνου είδους μπορεί να διαταράξει την οικολοτική ισορροπία, ιδίως αν το είδος αυτό βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας. Είναι όμως πάντα αυτός ο λόγος; Και είναι πράγματι τόσο σημαντικός όσο λέμε;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Και δεν με νοιάζει. Γιατί ο λόγος που εγώ προσωπικά νοιάζομαι για τα κινδυνεύοντα είδη είναι άλλος: νοιάζομαι επειδή έτσι μ' αρέσει. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, νομίζω ότι είναι τελικά ο μόνος λόγος για να νοιαστεί κανείς για οτιδήποτε.

Τα βιβλία του Adams και του Durrell είχαν κι ένα ακόμη κοινό σημείο: και οι δύο συγγραφείς ανέφεραν το κακάπο, ένα πουλί της οικογένειας των παπαγάλων που ζει στη Νέα Ζηλανδία και που απειλείται άμεσα με εξαφάνιση. Γίνονται τεράστιες προσπάθειες για τη διάσωσή του, και άμα το καλοκοιτάξει κανείς το ζήτημα αρχίζει ν' αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο. Το κακάπο ήταν ένα πλάσμα θαυμάσια προσαρμοσμένο στο περιβάλλον του. Το πρόβλημα είναι ότι το περιβάλλον του άλλαξε άρδην με την άφιξη των ευρωπαίων στα νησιά αυτά, και τώρα το κακάπο αδυνατεί να επιβιώσει χωρίς βοήθεια.


Το κακάπο έχει χάσει την ικανότητα της πτήσης (δεν του χρειαζόταν βλέπετε), είναι χοντρό, αδέξιο, ανίκανο να ξεφύγει από τις γάτες και τους ποντικούς που το αποδεκατίζουν, και σαν να μην έφταναν αυτά, έχει ένα σύστημα ζευγαρώματος τόσο περίπλοκο ώστε ακόμη κι αν το αφήσουν στην ησυχία του αναπαράγεται με τρομερά αργούς ρυθμούς. Αυτό ήταν χρήσιμο όταν στο νησί δεν υπήρχαν πολλοί θηρευτές για να το εξοντώσουν, επομένως ο έλεγχος του πληθυσμού ήταν προς όφελός του. Τώρα όμως λειτουργεί εναντίον του και δυσχαιρένει την επιβίωσή του.

Γιατί λοιπόν να σώσουμε το κακάπο;

Τι θα πάθουμε εμείς ή έστω το οικοσύστημα αν το κακάπο εξαφανιστεί;

Θα μπορούσα ν' αρχίσω την ηθικολογία για το γεγονός ότι αφού εμείς οι άνθρωποι καταστρέψαμε το περιβάλλον του, θέτοντας την επιβίωσή του σε κίνδυνο, εμείς οφείλουμε τώρα να το διασώσουμε. Θα μπορούσα ν' αρχίσω το κήρυγμα για τον πλούτο της βιοποικιλότητας, που πάντα μπορεί να έχει να μας δώσει κάτι χρήσιμο, έστω κι αν δεν ξέρουμε σήμερα τι είναι. Θα μπορούσα να αναπτύξω τη σημασία της οικολογικής ισορροπίας, την οποία ουσιαστικά δεν κατανοούμε και η οποία κινδυνεύει να διαταραχτεί με το παραμικρό χωρίς να μπορούμε να την επαναφέρουμε.

Δεν θα το κάνω όμως.

Δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλω να σωθεί το κακάπο.

Ο λόγος είναι άλλος - τόσο προφανής όσο και αναντίρρητος:


Γιατί είναι απίστευτα γλυκούλι!!!



Ναι, αγαπητοί μου, για μένα τελικά ο μόνος λόγος να διασώσουμε τα κινδυνεύοντα είδη, ή τα έργα του Βαν Γκογκ, τα παλιά μας τεύχη του Λούκυ Λουκ ή οτιδήποτε σε τελική ανάλυση, είναι ένας και μοναδικός:


Επειδή μας αρέσουν.




Υ.Γ. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να σώσουμε μόνο τα γλυκούλια, άλλωστε δεν μου αρέσουν μόνον αυτά: βρίσκω εξίσου συναρπαστικό τον δράκο του Κομόντο, και σε γενικές γραμμές βρίσκω συναρπαστική κάθε μορφή ζωής και είμαι υπέρ της διατήρησής της (αν και ομολογω ότι κάνω εξαίρεση για ορισμένα οχληρά του τύπου ιός του Έμπολα και ανωφελής κώνωψ - πράγμα που δείχνει ότι σκέφτομαι εν τέλει ωφελιμιστικά, σαν γνήσιο τέκνο της ζωής και της ανθρωπότητας). Γενικώς δεν ισχυρίζομαι τίποτα ούτε προσπαθώ να προτρέψω κανέναν σε τίποτα - να δελεάσω ίσως, να παρασύρω ίσως, να νουθετήσω σε καμμία περίπτωση.

Ιδού μια ζωική μορφή λιγότερο γλυκούλικη αλλά εξίσου συναρπαστική: