Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Αυτή η ανάρτηση παρέχει παραπληροφόρηση. Αυτή η ανάρτηση είναι γεμάτη ασάφειες και ανεξακρίβωτες πληροφορίες, γεμάτη αποσπασματικές εικόνες και εντυπώσεις.

Πήγα στην διαδήλωση χτες.

Ελπίζω πως όλοι ξέρετε για ποια διαδήλωση μιλάω.

Ήδη σας έχω παραπληροφορήσει, γιατί στην πραγματικότητα δεν πήγα ακριβώς στη διαδήλωση. Δηλαδή πήγα, αλλά πήγα αργά, έμεινα λίγο, δεν φώναξα συνθήματα, δεν έφαγα ξύλο ούτε δακρυγόνα, δεν είδα κανένα επεισόδιο με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουν απλώς εκεί, ή κάπου εκεί.

Άργησα να ξεκινήσω και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρη ότι θα καταφέρω να φύγω. Κατέβηκα την Κηφισίας με το αυτοκίνητο. Το μποτιλιάρισμα ξεκινούσε από τα Σίδερα Χαλανδρίου. Στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας ο δρόμος ήτανε κλειστός. Ένα περιπολικό ήταν παρκαρισμένο κόντρα στο ρεύμα της καθόδου και τροχονόμοι διώχνανε τα αυτοκίνητα δεξιά. Πάρκαρα και κατέβηκα.

Από την Αγία Βαρβάρα ως την Κατεχάκη δεν είναι και λίγος δρόμος. Η λεωφόρος ήτανε σχεδόν άδεια. Ακούγονταν δυνατοί κρότοι, φωνές και σειρήνες. Το στομάχι μου σφιγγόταν. Δεν είμαι θαρραλέα, και ήμουν μόνη. Καθώς όμως πλησίαζα στον κομβο της Κατεχάκη, οι άνθρωποι που πριν λίγο ήταν μονάδες διάσπαρτες, ξαφνικά έγιναν περισσότεροι, απέκτησαν ρυθμό, ομάδες που βάδιζαν συντονισμένα προς ένα κοινό σκοπό.

Όλοι περνούσαν απέναντι, στην άλλη πλευρά της Κηφισίας. Τους ακολούθησα. Ήμασταν όλο και περισσότεροι. Κοντά στον κόμβο κόψαμε ταχύτητα. Λίγες δεκάδες μέτρα μπροστά μας ήταν παραταγμένα τα ΜΑΤ. Κανείς δεν τόλμησε να προχωρήσει προς τα εκεί. Χωθήκαμε σ' ένα στενό αριστερά.

Ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλάνε, σα να είχε λυθεί κάποιο ξόρκι. - Δεν έχουν δικαίωμα να μας εμποδίσουν, έχουμε δικαίωμα να διαδηλώνουμε. - Ναι καλά, πήγαινε να τους το πεις. - Από πού θα πάμε; - Κοίτα, έρχονται από κει. - Στρίψε δεξιά.

Αέρας βαρύς από τα δακρυγόνα. Τα μάτια τσούζανε. Κόσμος πλησίαζε από πέρα. Πρόσωπα λευκά από την κρέμα, μάτια κόκκινα και πρησμένα, μαντίλια στο χέρι. - Ξέρετε τι συνέβη; - Τι να συνέβη, την πέσανε στον κόσμο. - Τι έγινε, ήσασταν εκεί; - Τι να γίνει, τα γνωστά. - Ναι, εκεί ήμασταν. - Είδατε τι έγινε; - Αρχίσανε να βαράνε τον κόσμο. - Έτσι στα καλά καθούμενα; - Έτσι.

Ένας πενηντάρης κύριος με λίγη φαλάκρα βαστούσε ένα ματωμένο μαντίλι στο κεφάλι του. Μια παχουλή κυρία έλεγε, ολοφάνερα ταραγμένη: - Μας ορμήξανε στα καλά καθούμενα. Δεν κάναμε τίποτα, στεκόμασταν εκεί. Γυναίκες, παιδιά. Άρχισαν να μας χτυπάνε, έτσι, χωρίς αφορμή. Ήτανε μια γυναίκα με μωρό στο καροτσάκι. Τους δώσανε εντολή και μας χτύπησαν.

Φωνές, έντονοι διάλογοι, κόσμος ετερόκλητος. Ελάχιστοι νέοι, οι περισσότεροι γύρω στα τριάντα με σαράντα, και μεγαλύτεροι, πενηντάρηδες και βάλε. Άνθρωποι καθημερινοί, απ' αυτούς που βλέπεις στο τρόλεϊ το πρωί. Άνθρωποι κάθε λογής, άσχετοι μεταξύ τους, πολλές μονάδες που γίνονταν πηγαδάκια, έσμιγαν και χώριζαν, και όλοι κατευθύνονταν προς τα εκεί.

Μια ομάδα ΜΑΤ πέρασε ανάμεσά μας. Το πλήθος επευφημούσε και χειροκροτούσε ειρωνικά. - Μωρέ μπράβο σας! - Μπράβο παλικάρια! Κι εκείνοι αδιάφοροι. Τους φοβάμαι. Όταν τους βλέπω αλλάζω δρόμο. - Τι φταίνε κι αυτοί; Ένα μισθό πείνας παίρνουνε. - Και λοιπόν; Ας διάλεγαν άλλο επάγγελμα. - Τους χρησιμοποιούνε, είναι απλά όργανα. - Για να επιτρέψεις να σε χρησιμοποιήσουν έτσι, πρέπει να έχεις συγκεκριμένη νοοτροπία. - Οι πολιτικοί προϊστάμενοι έχουν την ευθύνη. - Κι αυτοί έχουν ευθύνη. Καθένας έχει την ευθύνη των πράξεών του.

Πολλές φωνές, έντονες συζητήσεις. Περνάνε κι άλλα ΜΑΤ, κι άλλα. Ο δρόμος ανοίγει. Πλησιάζουμε. Προσπερνάμε έναν λιωμένο κάδο που καπνίζει ακόμη. Επιτέλους φαίνεται η πρεσβεία. Είναι τριγυρισμένη από διπλή σειρά κλούβες και γύρω πυκνά παραταγμένοι άντρες των ΜΑΤ. Αδύνατον να πλησιάσεις. Μένουμε εκεί κοντά, κάνοντας κύκλους, συζητώντας. Κάθε τόσο ακούγεται κάποιο σύνθημα, "Λευτεριά στην Παλαιστίνη", κι άλλα που δεν ξεχωρίζω.

Κουβέντες σκόρπιες, πηγαδάκια. Μετακινούμαι προσπαθώντας να ενταχθώ κάπου, αλλά δεν υπάρχει ένα κάπου, μόνο σκόρπια άτομα που αναδιατάσσονται διαρκώς, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. - Ακούσατε τις δηλώσεις των Ισραηλινών; - Όχι. - Είπανε ότι αποβιβάστηκαν στα πλοία για να κουβεντιάσουνε και ότι οι ακτιβιστές τους επιτέθηκαν με τσεκούρια και λοστούς. "Τι περίμεναν όταν αποβιβάστηκαν", σκέφτομαι, "να τους ψήσουν καφεδάκι;"

Ακούω χωρίς σχόλια. Κάθε δήλωση μου φαίνεται αστεία. Κάθε προσπάθεια δικαιολόγησης μου φαίνεται αστεία. Ακόμη και οι ρατσιστικές δηλώσεις κατά των εβραίων συλλήβδην, που σπανίζουν μεν αλλά δεν λείπουν, μου φαίνονται αστείες. Αφελείς. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα, κακοί εβραίοι, καλοί παλαιστίνιοι, και ο σούπερμαν να καταφθάνει ιπτάμενος για να αποδώσει δικαιοσύνη.

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς συνέβη, τι πραγματικά συνέβη. Εκεί κι εδώ. Δεν ξέρουμε και δεν πρόκειται να μάθουμε. Μαθαίνουμε ακριβώς όσα μας αφήνουν να δούμε, τίποτε παραπάνω. Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.

Η ώρα περνά. Τίποτα ιδιαίτερο δεν συμβαίνει. Είναι κιόλας εννιά παρά τέταρτο. Πρέπει να γυρίσω, έχω αφήσει τη μάνα μου να κρατά το παιδί χωρίς να της πω πού πάω, να μην ανησυχήσει. Φεύγω.

Καθώς ανηφορίζω την Κηφισίας με γρήγορο βήμα, έχω την αίσθηση ότι είμαι λιποτάκτης. Δεν έκανα τίποτε, μια τρύπα στο νερό. Μια βόλτα, έναν περίπατο, λίγη κοινωνική κουβεντούλα. Τρίχες.

Παίρνω τηλέφωνο τους φίλους και ξεσπάω, αλλά δε μου φτάνει.

Ευτυχώς υπάρχει το μπλογκ.


Αυτή η ανάρτηση δεν είναι μια πολιτική δήλωση. Αυτή η ανάρτηση δεν είναι ενημερωτική. Αυτή η ανάρτηση είναι απλώς το ξέσπασμα μιας νοικοκυράς που άφησε για λίγο τη φασίνα και κατέβηκε στο δρόμο, για να διαπιστώσει ότι ο κόσμος είναι ίδιος όπως τον άφησε όταν κατέβαινε στο δρόμο φοιτήτρια πριν είκοσι χρόνια.

Όχι ότι πίστευα ποτέ πως θα άλλαζε, δηλαδή.

7 σχόλια:

george είπε...

Μιά απο τα ίδια και στην μικρή μας πολη,μαζευτήκαμε καμιά πεντακοσαριά νοματαίοι στην Ιατρική σχολή,μπροστά εμείς οι πενηνταρηδες,παλιοί ρηγαδες οι πιο πολλοί μερικοί ανένταχτοι σαν και του λόγου μου και πιο πίσω τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια και τις σημαίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.....και φυσικά υπο το διακριτικό βλέμα των αστυνομικών.....επεισόδια πάντως δεν είχαμε και δεν υπήρχε και η διάθεση,περισσότερο διέκρινες μια κατήφεια κι έναν προβληματισμό για τα καθημερινά στα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν με το τέλος της πορείας,αντε πάμε γι΄άλλαμέχρι την επόμενη.

ellinaki είπε...

Μιας και βρέθηκα ξαφνικά στην "πρώτη γραμμή", προφανώς λίγο νωρίτερα από σένα, ιδού και οι δικές μου εντυπώσεις, όσο πιο περιεκτικές γίνεται.

Κόσμος κάθεται ήσυχα και ώραια, ενώ περισσότερος μαζεύεται.
Γύρω στα 20-30 πιτσιρίκια, ηλικίας 16-21 χρονών το πολύ αρχίζουν και πετάνε πέτρες και αντικείμενα στα ματ.
Τα ματ σκάνε ένα δακρυγόνο και 2-3 κρότου λάμψης.
Τα πιτσιρίκια γουστάρουν ακόμα περισσότερο και πετάνε περισσότερες πέτρες.
Τα ματ σκάνε περισσότερα δακρυγόνα.
Το πλήθος αρχίζει να πηγαίνει λίγο πιο πίσω.
Τα πιτσιρίκια συνεχίζουν με πέτρες, χριστοπαναγίες, κλπ.
Τα ματ αποφασίζουν να διαλύσουν το πλήθος και κινούνται κατά μήκος της Κηφισίας.
Σιγά σιγά το πλήθος διαλύεται από τα δακρυγόνα.
Τα πιτσιρίκια συνεχίζουν να γουστάρουν και όπως τρέχουν, ρίχνουν και καμιά πετρούλα.

Και έτσι έγινε το statement για τα έκτροπα του ισραηλινού καθεστώτος. Ζήτω! Μπράβο!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Γαμώτο δεν ξέρω πώς γίνεται να απαλλαγούν οι διαδηλώσεις από αυτού του είδους τα φρούτα.

Πολύ φοβάμαι ότι δεν γίνεται.

Elias είπε...

Ακούγονται διάφορες φήμες γι' αυτά τα φρούτα, από διαφορετικές πηγές που όμως συμπίπτουν εντυπωσιακά. Δε θέλω ν' αναφέρω ονόματα γιατί δεν παύουν να είναι φήμες. Εν συντομία:
- Ο μηχανισμός είναι 10-20 πιτσιρίκια με πέτρες, μολότοφ, μαχαίρια ή και πιστόλια + ένας αναρχοπατέρας 40-50 χρονών κάπου πιο πέρα που επιβλέπει την επιχείρηση.
- Οι πιτσιρικάδες είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα, ακόμα και να σκοτώσουν. Συχνά είναι μεθυσμένοι ή φτιαγμένοι. Πολλοί από αυτούς είναι εφοδιασμένοι και με τρελόχαρτο, ώστε να μη φοβούνται τη σύλληψη.
- Οι αναρχοπατέρες έχουν υψηλή κάλυψη, είναι γνωστοί στη ΓΑΔΑ και ανέγγιχτοι. Αν γίνει κάποια στραβή και συλληφθούν, αφήνονται τάχιστα ελεύθεροι με άνωθεν εντολές, αλλιώς βγαίνουν οι πιτσιρικάδες στους δρόμους.
- Οι πιτσιρικάδες, ως επί το πλείστον, προέρχονται από τρεις συγκεκριμένους συλλόγους οπαδών.

Idom είπε...

Αόρατη M.,

μια χαρά καλά έκανες και πήγες ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΗΤΑΝ ΧΡΗΣΙΜΟ το ότι πήγες.
Η παρουσία σου καταγράφτηκε μαζί με όλων των άλλων και το Ισραήλ είδε σχεδόν σε όλον τον κόσμο να γίνονται διαμαρτυρίες.
Αν είχαν κάνει 2000000 απλοί Αθηναίοι την ίδια "βόλτα" σίγουρα θα είχε καταγραφεί ακόμα περισσότερο.

Στο μόνο που διαφωνώ είναι ότι τα πράγματα είναι όπως πριν 20 χρόνια.
Εγώ νομίζω ότι είναι ωρίμως χειρότερα.

Idom

Ιοκάστη είπε...

Άργησα λιγάκι αλλά τώρα το είδα... Εντάξει ήταν σκέτη απογοήτευση η "πορεία". Καταρχάς μου φάνηκε πως μας διέλυσαν αμέσως και πραγματικά δεν καταλάβαμε τι και πως έγινε. Την μια στιγμή συζητούσαμε ήρεμα με τους γύρω μας και την επόμενη από το πουθενά άρχισαν να μας λένε οι μπροστινοί "τρέξτε". Χαμός χωρίς λόγο και τα μάτια μου έτσουζαν 2 ώρες μετά - γιατί δεν φεύγαμε κιόλας, λέγαμε δεν μπορεί, θα ανασυνταχτούμε, τελικά κατεβαίναμε την κηφισίας σιγά σιγά και συνέχιζαν να ρίχνουν "δακρυγόνα" από πίσω (και κάποια φάση και από το πλάι)...

ΥΓ. Αυτά που ρίχνουν δεν είναι δακρυγόνα, παλιά δεν ήταν έτσι τουλάχιστον...

Heliotypon είπε...

Πολλές φορές έχω προσπαθήσει να κατανοήσω το παλαιστινιακό πρόβλημα. Δεν το κατάλαβα. Μιλάς με ισρηλινούς ή τους ακούς στα media και λες "δίκιο έχουν". Ακούς την άλλη πλευρά και λες "κι αυτοί δίκιο έχουν". 'Ολοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν σ' έναν τόπο. Γιατί οι μεν το αρνούνται στους δε; Γιατί αλληλοσφάζονται; Η απάντηση είναι ίσως μόνο μία: Γιατί είναι διαφορετικοί. Και ιδίως γιατί έχουν διαφορετικές θρησκείες. Αν δεν υπήρχαν θρησκείες, όμως, τι θα χώριζε τις δύο, συγγενικές άλλωστε, φυλές;